Na twee jaar heeft mijn stadje zijn marathon terug. De laatste keer, het was het vroege voorjaar van 2012, liep ik nog “slechts” de 10k; verder had ik het nog niet weten te brengen. Nu, 3 jaar later en inmiddels meerdere 10 engelse mijlen, 2 halve marathons, een aantal 20+-lopen en 1 hele marathon verder, had ik me ingeschreven voor de halve van Utreg. Blessureleed en een kennis die graag zijn tiende of elfde marathon met mij wil lopen hebben bepaald dat het dit jaar nog niet de hele is geworden. Die zetten we alvast voor volgend jaar in de agenda.
In mijn trainingsschema voor mijn tweede hele marathon, die van Düsseldorf op 26 april aanstaande, past de halve van Utreg prima. Ik heb al wat duurloopjes van tegen de 30k erop zitten en er resteren nog 2 weken voor de echt lange trainingen voordat het taperen kan beginnen. Aan kilometers dus geen gebrek. Wel loop ik de laatste weken een stuk minder vaak. Sinds ik een flinke opdracht binnen heb als zzp-er blijft er maar weinig tijd en energie over om te lopen. En ook werkt dan niet mee dat ik veel liever ‘s ochtends loop dan ‘s avonds. Maar goed, voor de zeurende linkerenkel/achilles is het wel OK zo.
Na eerst nog met pannenkoeken ontbeten te hebben – dit jaar is het zo’n beetje vaste prik dat papa pannenkoeken bakt op zondag – ben ik lekker op het fietsje gestapt om naar de Uithof te fietsen. Precies een lekker stukje om opgewarmd bij de start aan te komen. Maar eerst nog omkleden en tassen inleveren. Blijkt de sporthal ongeveer een kilometer van de start/finish te liggen. Dat had logistiek wel wat beter gekund. Afijn, later bleek de kantine van de sporthal een prima stek om uit de wind en in de zon een paar finisher-biertjes te drinken, dus dat leed was snel vergeten.
De start was om kwart over twaalf. Net toen we het startvak inliepen brak de zon door. De keus om in korte broek en t-shirt te lopen was een goede. Bovendien kon ik zo nogmaals reclame maken voor het bedrijf dat mij gedetacheerd heeft: Astare (in de zorg), het leukste bedrijf in de geestelijke gezondheidszorg. In tegenstelling tot de meeste andere evenementen waar ik de laatste tijd aan heb deelgenomen, was hier slechts 1 startvak. Er werd niet op tijd ingedeeld, nog op afstand (lopers voor de hele en de halve marathon startten tegelijk). Door de fuik vlak voor de startlijn kon je de eerste kilometers toch prima doorlopen.
Samen met Laurens ging ik weg op 1:45. De eerste kilometers konden we dit tempo prima aan en op een gegeven moment naderden we de pacer van 3;30 op de hele. Een snelle rekensom vertelde ons dat we bij hen konden blijven om op tijd binnen te zijn. Op de smalle staten van de Nieuwe Gracht baalde ik echter zo dat ik niet mijn eigen tempo kon lopen dat ik de groep rond de pacer voorbij sprintte. En toen ik ze eenmaal voorbij was ben ik maar doorgelopen. Ook om natuurlijk een goede indruk te maken op vrouw en kinderen, die even verderop zouden staan om mij aan te moedigen.
Op de koningsweg stond de wind behoorlijk tegen. Na enige tijd alleen gelopen te hebben besloot ik toch maar om me aan te sluiten bij twee lopers die me net gepasseerd waren. Ze liepen net iets sneller dan mij, maar als ik bij ze zou aanhaken hoefde ik niet alle wind zelf te vangen. En dus maar even aanzetten. Het lukte me goed om bij ze te blijven en bij de eerstvolgende verversingspost heb ik ze zelfs achter me gelaten om ze nooit meer te zien. In het stuk van de koningsweg waar de lopers een 180 graden bocht moesten maken, kwam ik Laurens nog tegen. Hij liep erg ontspannen met de pacers mee en lag niet eens zover op me achter.
Bij het binnenlopen van Bunnik merkte ik dat de pijp leeg begon te raken. Had ik dan toch teveel van mezelf gevraagd? Net als bij de midwintermarathon en de 20 Van Alphen? Ik had me bewust wat meer ingehouden, maar toch begon het afzien al een kilometer of 7 voor de finish. Verstand op 0, blik op oneindig en maar zien waar dit schip zou stranden. Met de wind grotendeels in de rug lukte het me kilometer na kilometer om het tempo vast te houden en dat meisje dat me vlak voor de laatste kilometer passeerde deed de rest.
Achteraf had ik het dus prima ingedeeld. Met mijn eindtijd van 1:40:18 ben ik dik tevreden. Ik ben niet ingestort, heb het de hele wedstrijd vlak kunnen houden, maar had ook niets over. Precies goed. En Laurens? Die kwam volledig ontspannen ongeveer 3 minuten na mij over de finish. Hij had onderweg lekker kunnen kletsen en had geen centje pijn. Hmmm. Misschien moet ik zijn taktiek de volgende keer ook maar toepassen. Want om me nou voor die schamele 3 minuten helemaal leeg te lopen….
De welverdiende biertjes in het lentezonnetje smaakten overigens prima.