Nog 9 dagen en ik zou 46 worden. Het was zaterdag 12 juli 2014. Een gewone dag, niets bijzonders. Ware het niet dat ik op die dag mijn eerste hele marathon heb gelopen. Dat is iets dat ik al heel lang wilde doen. En nu is het volbracht. Tweeënveertig kilometer en hondervijfennegentig meter. Lopen. Hardlopen. Check!
Mijn vader is een sportieve man. Hij is boven de 75 en loopt nog geregeld hard. Niet zo heel hard, maar hij loopt. In de regel een paar keer per week. Een vast rondje van een kleine 3 kilometer. Heel af en toe loop ik een rondje met hem mee. Vroeger liep hij meer; hij heeft in zijn leven meerdere marathons gelopen. Ik draag mijn eerste marathon dan ook met gepaste trots aan hem op. Goed voorbeeld doet volgen!
Heel lang geleden had ik het lopen van een marathon dus al op mijn to do-lijstje gezet, al weet ik niet meer precies wanneer dat was. Mijn vader deed het en ik wilde dat ook. Dan zijn er allerlei redenen waarom het er maar niet van komt. En nu dan dus wel. Dan is dat best een ding. Ik durf nu wel te zeggen dat ik behoorlijk emotioneel was toen ik over de finish kwam, met gevoelens van trots en dankbaarheid.