“Doe je dit jaar weer met ons mee?” “We gaan dit jaar weer meedoen met een team van Astare, kunnen we op je rekenen?”
Dan zit je in dubio. Trouw blijven aan het team dat je zo gastvrij onthaald had het jaar daarvoor, of kiezen voor het team waar je gevoelsmatig meer mee verbonden bent? De kop van deze blog geeft het antwoord, maar voor mij was het een keuze uit twee kwaden. Kiezen voor de een betekent het afwijzen van de ander. Maar om dan maar bij het ene team in subteam A en het andere in subteam B te gaan lopen, heb ik desondanks nooit serieus overwogen. Er zijn grenzen. Ook aan mijn enthousiasme.
Voordat ik verder ga met het beschrijven hoe het mij en het team van Astare dit jaar is vergaan, wil ik hier eerst Socialrun Team Reprotex 2016 van harte feliciteren met hun geweldige prestatie. Ze hebben niet alleen de run fantastisch gelopen (als laatst starten en als tweede finishen, en ja ik weet dat het niet gaat om wie het snelste is), ze hebben het hele gebeuren dit jaar enorm goed in elkaar gezet. Hun team was een geoliede machine en niet het minst belangrijk: ze hebben door een uitgekiende mediastrategie veel geld opgehaald voor het goede doel: meer openheid over psychische aandoeningen. Jullie zijn helden! Ik ben er trots op dat ik dit team met mijn bedrijfje Levensloper heb mogen sponsoren. Hardlopers zijn Levenslopers, en dat zijn jullie!
Dan Team Astare. Een soortgelijk verhaal, maar dan heel anders. Net zulke enthousiaste mensen, minstens even betrokken bij het goede doel en bereid tot het uiterste te gaan om er een geslaagd verhaal van te maken. Alleen hadden ze het jaar ervoor niet meegelopen en was iedereen in de weken voor de run vooral druk met andere dingen. En dan wil je toch starten, want hé, meedoen is winnen! Zeker als je je ook nog eens een van de hoofdsponsors bent van het evenement en openheid, anti-stigma en participatie met hoofdletters in je hart geschreven staan. Wat moest er ook al weer gebeuren? Oh ja, een stukje rennen.
Maanden geleden was er dus al het verzoek of ik met hen mee wilde doen. Als een van de lopers. En nadat ik daarop dus ja had geantwoord kreeg ik een of twee mailtjes (ik heb het even nagekeken: eentje in juni en dan weer eentje begin september) en werd ik lid van een app-groep. Dus ging ik als een malloot trainen. Nee hoor, geintje. Of eigenlijk: ja hoor, als een malloot die te weinig traint voor een prestatie van dit formaat. Op de een of de andere manier is het er ook dit jaar niet van gekomen om marathonfähig te zijn bij het ingaan van de herfst, al was dat wel prettig geweest voor de Socialrun. En verder was het dus stil. Iets te stil.
Nadat er een paar bijeenkomsten waren geweest met een paar deelnemers hebben we een week of 2 voor de start een testloopje gedaan. Van Noordbroek naar Groningen, tot vlak voor Groningen, een kilometer of vijftien. Toen hadden we wel genoeg geoefend. We waren met 4 lopers, 2 fietsers en 2 chauffeurs. Komt wel goed, mien jong. Vast, maar deze jongen begon toch wat minder lekker te slapen. Met de ervaring van vorig jaar nog in de benen was het misschien wel een goed idee om me op te werpen als ervaringsdeskundige. Bram, vind je het goed als ik een beetje meedenk over hoe we het het beste kunnen aanpakken?
En zo zit ik nu, maandagavond 26 september 2016 weer achter mijn macbook te typen hoe mooi het was. Want dat was het. Wederom een van de meest waanzinnige weekenden in mijn bestaan, net als het jaar daarvoor. Opnieuw vrienden voor het leven gemaakt. Opnieuw lief en leed gedeeld. Opnieuw zo’n sterke verbondenheid gevoeld dat niets, maar dan ook niets ons klein had kunnen krijgen. Team Astare heeft het motto van de Socialrun van de allergrootste noodzakelijkheden tot in de allerkleinste details geleefd. Voor dit team geldt maar 1 ding: meedoen. Wat waren wij erbij, wat waren wij aanwezig, wat deden wij mee! En meedoen aan de Socialrun is per definitie winnen. Wat hebben wij gewonnen! Astare!
Naast dat ik volgend jaar natuurlijk weer zelf graag meedoe (wie biedt?) heb ik mezelf 3 uitdagingen gegeven: 1) volgend jaar de boel voor mijn team net zo strak organiseren als Team Reprotex dat dit jaar gedaan heeft, 2) mijn huidige opdrachtgever (een grote instelling voor geestelijke gezondheidszorg in het westen van het land) zo gek maken met mijn enthousiasme dat ze volgend jaar ook een team inschrijven en 3) ervoor zorgen dat de Socialrun meer bekendheid krijgt in regulier hardlopend Nederland en dat er daardoor minstens 1 team geformeerd wordt dat qua tempo de strijd met Reprotex aan kan gaan (ja, ik weet dat het niet om snelheid gaat, dat zei ik toch al ;)).
#MEEDOENISWINNEN!