Op 1 december 2014 ben ik gestart met mijn eigen bedrijf. Sindsdien ben ik beschikbaar als (hardloop)trainer, coach, groepswerker/sociotherapeut en interim en projectmanager in de zorg. In de tijd dat ik erover dacht om mijn vaste baan bij Altrecht, een grote organisatie voor geestelijke gezondheidszorg, op te zeggen ontmoette ik Erwin. Hij werkte ook bij Altrecht en had net als ik plannen om wat anders te gaan doen. We deden een bakkie samen en spraken af te zijner tijd nog eens verder te kletsen. Ruim een half jaar later, mijn vrouw en ik hadden ondertussen 6 maandjes in Zuid-Afrika doorgebracht met de kinderen en waren net terug in Nederland, stuurde Erwin mij een uitnodiging om eens bij te kletsen. Mijn eerste opdrachten kreeg ik via Astare, het bedrijf waar Erwin was ingestapt.
Astare is een van de sponsoren van de Socialrun, een non-stop estafetteloop over 555 km in 48 uur rond het IJsselmeer, met als doel stigmatisering in de psychiatrie tegen te gaan. Als @levensloper wilde ik heel graag aan dit evenement deelnemen, maar ik had geen team. De mannen van Astare brachten mij in contact met de organisatie van de Socialrun en zij stelden voor dat ik me zou melden bij het team van Reprotex. De meeste deelnemende teams zijn samengesteld uit werkers en (ex-)cliënten in de (geestelijke gezondheids)zorg, maar Team Reprotex werd gevormd rond een van de andere sponsoren van de Socialrun. Ik mailde en werd opgenomen in het team. Virtueel.
Er gingen wat maanden voorbij en de samenstelling van het team wisselde vrijwel wekelijks. Tegen de tijd dat we zouden gaan lopen haakten nog een aantal teamleden af en tot op de laatste dag wijzigde de samenstelling. Zo begonnen we met een team waarin de meerderheid voor aanvang niemand kende, er alleen afstemming via de mail had plaatsgevonden en er nauwelijks ervaring met soortgelijke evenementen aanwezig was. Op vrijdag 18 september 2015 spraken we rond 11 uur af bij Fort Vechten. Het eerste team startte om 12 uur en wij zouden als 16e en laatste team om half drie starten. Zo hadden we nog een paar uur om elkaar te leren kennen, voordat we aan het avontuur zouden beginnen. Mijn virtuele teamlidmaatschap werd realiteit.
Na 14 teams te hebben uitgezwaaid, de taak en subteamindeling te hebben gemaakt en de spullen over de diverse bussen en campers te hebben verdeeld, vertrokken we uiteindelijk als 15e team om 14.20 uur. Het avontuur was begonnen en niemand had maar een flauw vermoeden wat er zou volgen. Subteam 1 ging lopen (en fietsen), subteam 2 met mij in de gelederen ging op weg naar het eerste wisselpunt, ongeveer 50 km verderop. Kennismaken en wachten. Na een tijdje in de bus streken we neer op de parkeerplaats van een golfclub bij Putten. Tijd voor lunch, tijd voor koffie.
Na lang wachten was het eindelijk zover: subteam 1 was bijna bij het wisselpunt en we mochten ons klaarmaken voor onze eerste shift. Met een beetje mazzel waren we er nog op tijd achtergekomen dat we eerst op een punt stonden dat niet eens aan de route lag. En dus waren we op tijd op het afgesproken punt. We hadden een volgorde bepaald van de vier lopers en deze zouden we aanhouden tot de finish. Never change a winning team. Na een paar voorliggende teams te hebben aangemoedigd mochten ook wij los. Al na een paar honderd meter namen we de verkeerde afslag….. maar gelukkig kwamen we daar heel snel achter.
Nadat ieder 6 of 7 keer 2km gelopen had (en de fietsers 50 km gefietst) zat onze eerste shift erop. We hadden enorm hard gelopen, enorm hard aangemoedigd, enorm veel plezier gehad en een enorme teamgeest ontwikkeld. Nog geen 5 uur na onze start kenden we elkaar beter dan menig goede vriend en wisten we dat we hoe dan ook, door dik en door dun, die finish zouden halen. Ieder was tot alles bereid voor het teambelang en kleine oneffenheden werden bedekt door een mantel van liefde. Dit team kon niet stuk. Ook het andere subteam en de ondersteuning kwamen in eenzelfde flow. Hoe bijzonder dat een zo samengeraapt geheel in zo’n korte tijd zo’n saamhorigheidsgevoel kan ontwikkelen!
Zo gingen we als team, in de praktijk vooral als 2 subteams en en aantal vaste ondersteuners, ruim 48 uur door het land. Hardlopend en fietsend, chaufferend en navigerend, dienstverlenend en masserend. En met af en toe een uurtje slaap. Elke wissel werden de loper en fietsers binnengehaald als waren ze bij de finish, elke bijdrage werd ontvangen als cruciaal voor de gezamenlijke prestatie en ieder teamlid werd begroet als held. 50 Uur lang. Dag en nacht. En met name die teamgeest, spontaan ontstaan tussen 20 mensen die elkaar niet of nauwelijks kenden, heeft deze Socialrun tot zo’n gigantisch succes gemaakt voor Team Reprotex.
En ja, natuurlijk hebben we ook 555km aaneen hardgelopen (en gefietst). Natuurlijk hebben we ook veel lol gemaakt met andere teams, als we ze tegenkwamen op een camping of als zij ons of wij hen passeerden. En natuurlijk hebben we genoten van het enthousiasme van de organisatoren en alle vrijwilligers, waar we hen onderweg ook tegenkwamen. En uiteraard zijn we trots op onze fysieke prestatie. Mijn sporthorloge vertelde me bij thuiskomst dat ik 37 keer ongeveer 2km hardgelopen had en 2okm gefietst (over de afsluitdijk, met gemiddeld 5:16″ per km). En dan had ie de kilometers na de afsluitdijk niet eens geregistreerd omdat de batterij op was. Overigens gold dat toen ook even voor het andere subteam, want we moesten ze wakker bellen om het van ons over te nemen :).
Maar het belangrijkste van dit bijzondere evenement is dat iedereen hetzelfde doel heeft en dat er zonder aanziens des persoons waardering is voor iedereen die een bijdrage levert. Iedereen levert naar vermogen en alleen als je waardering hebt zonder vooroordeel lukt het om samen zo’n prestatie neer te zetten en er zoveel plezier aan te beleven. Daarmee is in ieder geval 1 weekend lang het doel van de Socialrun bereikt.
Een van de mooie dingen die ik heb meegenomen uit Afrika en die 100% op de Socialrun van toepassing is is de volgende wijsheid: “If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together.”